Koffie verkeerd

Dit weekend las ik in de krant over een hernieuwde poging voor de nieuwe Rotterdamse Kuip.

De plannen voor een nieuw stadion kregen onvoldoende steun vanuit de Rotterdamse politiek en verdwenen vooralsnog in de spreekwoordelijke ijskast.

Er is veel gesproken over het uitblijven van steun, terwijl een nieuw stadion een behoorlijk positief effect zou hebben voor Feyenoord en de stad Rotterdam. De reden bleek simpel, de achterban was niet overtuigd. En met achterban bedoel ik, het volk. De nieuwe poging voor de nieuwe Kuip is dan ook maar op één ding gericht: het creëren van draagkracht bij het volk. Nog belangrijker dan uit den treure doorgerekende cijfertjes is simpelweg draagkracht.

Ik las het artikel en dacht na over het effect van draagkracht. De publieke opinie is namelijk niet meer weg te denken in onze samenleving. Dat zien we ook in belastingzaken. Voor degene die het hebben gemist, even een korte terugblik. In de afgelopen jaren heeft de Amerikaanse koffieketen Starbucks in Engeland vrijwel geen belasting hoeven te betalen door gebruik te maken van een fiscaal vriendelijke structuur. Toen de media daar lucht van kregen, viel de wereld over Starbucks heen. Hoewel wettelijk gezien Starbucks niets verkeerd heeft gedaan en uitsluitend gebruikmaakte van de wettelijke mogelijkheden, was het publiek een andere mening toegedaan en bleef massaal weg. De publieke boodschap: iedereen moet zijn fair share betalen, dus ook het machtige Starbucks. Ook hier, geen complexe berekeningen en wettelijke overwegingen die Starbucks de das om deden, maar simpelweg het wegvallen van draagkracht.

Dat geldt net zo goed voor douanezaken. Een paar jaar geleden kopten de kranten over de grote speelgoedfabrikant die producten wilde invoeren waar cadmium in zat. De discussie met de Douane stond in geen verhouding tot de negatieve publiciteit over het speelgoed zelf. Hetzelfde gold voor matrassen die te veel chemische behandeling hadden ondergaan tijdens het vervoer vanuit China. Vervelend dat de Douane de goederen tegenhoudt, maar nog veel vervelender dat het publiek de matrassen niet meer wenst te kopen. Goedkoop produceren en goedkoop invoeren is al lang niet meer het voornaamste doel van importeurs. In plaats daarvan richten zij zich steeds meer op duurzame productie, betrouwbare handelspartners en een verantwoorde bedrijfsvoering. Denk bijvoorbeeld aan de handelsstroom van babymelkpoeder naar China. Deze ontwikkeling vertaalt zich in bepaalde keurmerken, maar ook in het AEO-keurmerk.

Je kunt het social media verwijten of misschien zelfs de crisis, maar maatschappelijke draagkracht is iets van nu en wordt alleen maar belangrijker, ook in internationale handelsstromen. En eerlijk is eerlijk, in Rotterdam Zuid is dat toch niet nieuw. Het volk wil immers geen woorden…

Raoul Ramautarsing

U las zojuist één van de gratis premium artikelen

Onbeperkt lezen? Sluit nu een abonnement af

Start abonnement

Koffie verkeerd | NT

Koffie verkeerd

Dit weekend las ik in de krant over een hernieuwde poging voor de nieuwe Rotterdamse Kuip.

De plannen voor een nieuw stadion kregen onvoldoende steun vanuit de Rotterdamse politiek en verdwenen vooralsnog in de spreekwoordelijke ijskast.

Er is veel gesproken over het uitblijven van steun, terwijl een nieuw stadion een behoorlijk positief effect zou hebben voor Feyenoord en de stad Rotterdam. De reden bleek simpel, de achterban was niet overtuigd. En met achterban bedoel ik, het volk. De nieuwe poging voor de nieuwe Kuip is dan ook maar op één ding gericht: het creëren van draagkracht bij het volk. Nog belangrijker dan uit den treure doorgerekende cijfertjes is simpelweg draagkracht.

Ik las het artikel en dacht na over het effect van draagkracht. De publieke opinie is namelijk niet meer weg te denken in onze samenleving. Dat zien we ook in belastingzaken. Voor degene die het hebben gemist, even een korte terugblik. In de afgelopen jaren heeft de Amerikaanse koffieketen Starbucks in Engeland vrijwel geen belasting hoeven te betalen door gebruik te maken van een fiscaal vriendelijke structuur. Toen de media daar lucht van kregen, viel de wereld over Starbucks heen. Hoewel wettelijk gezien Starbucks niets verkeerd heeft gedaan en uitsluitend gebruikmaakte van de wettelijke mogelijkheden, was het publiek een andere mening toegedaan en bleef massaal weg. De publieke boodschap: iedereen moet zijn fair share betalen, dus ook het machtige Starbucks. Ook hier, geen complexe berekeningen en wettelijke overwegingen die Starbucks de das om deden, maar simpelweg het wegvallen van draagkracht.

Dat geldt net zo goed voor douanezaken. Een paar jaar geleden kopten de kranten over de grote speelgoedfabrikant die producten wilde invoeren waar cadmium in zat. De discussie met de Douane stond in geen verhouding tot de negatieve publiciteit over het speelgoed zelf. Hetzelfde gold voor matrassen die te veel chemische behandeling hadden ondergaan tijdens het vervoer vanuit China. Vervelend dat de Douane de goederen tegenhoudt, maar nog veel vervelender dat het publiek de matrassen niet meer wenst te kopen. Goedkoop produceren en goedkoop invoeren is al lang niet meer het voornaamste doel van importeurs. In plaats daarvan richten zij zich steeds meer op duurzame productie, betrouwbare handelspartners en een verantwoorde bedrijfsvoering. Denk bijvoorbeeld aan de handelsstroom van babymelkpoeder naar China. Deze ontwikkeling vertaalt zich in bepaalde keurmerken, maar ook in het AEO-keurmerk.

Je kunt het social media verwijten of misschien zelfs de crisis, maar maatschappelijke draagkracht is iets van nu en wordt alleen maar belangrijker, ook in internationale handelsstromen. En eerlijk is eerlijk, in Rotterdam Zuid is dat toch niet nieuw. Het volk wil immers geen woorden…

Raoul Ramautarsing

U las zojuist één van de gratis premium artikelen

Onbeperkt lezen? Sluit nu een abonnement af

Start abonnement