De International Air Transport Association heeft een volslagen gestoorde benoemd tot haar topman. Het is de heer Akbar al-Baker, de baas van Qatar Airlines. Naar zijn mening kan het werk van IATA-topbestuurder alleen worden overgelaten aan een man, omdat het ‘een heel uitdagende taak’ is. De IATA liet ook een walgelijke foto bij de benoeming plaatsen van de nieuwe ‘board of governors’. We zien vijfentwintig goedlachse mannetjes, allen in donker pak en stropdas, de benen flink uiteen, en één dame, Christine Ourmières-Widener, de ‘CEO’ van Flybe. De fotograaf heeft haar op het randje van de foto laten plaatsnemen.

De heer Akbar al-Baker kenden we al van de opmerking dat de meeste ‘flight attendants’ in de luchtvaart ‘grootmoeders’ zijn, waarbij zijn ‘young Qatar cabin crew’ flitsend afsteekt. Na zijn idiote bewering bij de inauguratie als nieuwe voorzitter probeerde onze Akbar nog iets te redden door op te merken dat de IATA, en misschien zelfs wel zijn eigen maatschappij, ‘vrouwen natuurlijk aanmoedigt’. Want ‘ze hebben veel potentieel voor hoge posities’. Zolang ze maar niet door het glazen plafond breken, denk je dan, en ze onze Baker, die op de foto de benen wel heel ver uiteenspreidt, niet van zijn troon stoten.

De IATA heeft dus een seksist op het schild geheven. Gelukkig maar voor één jaartje, want in juni 2019 wordt hij opgevolgd door de topman van Lufthansa, Carsten Spohr. Die vindt het vast niet erg dat een stewardess van iets meer dan middelbare leeftijd hem in het vliegtuig een ontbijtje serveert, of dat een vrouw achter de stuurknuppel plaatsneemt. Ook als het bliksemt, ook als er ‘uitdagende taken’ wachten. Nog steeds mogen vrouwen in sommige Arabische landen niet autorijden, maar ze kunnen het wel, en vliegen kunnen ze evengoed, als ze de kans maar krijgen.

Hoe ‘stond ik hier vroeger zelf in’, zoals men dat tegenwoordig noemt? Tja, eh, dubbel. De luchtvaart was nog de wondere wereld van Peter Stuyvesant en ik vond het, jonge mannelijke reiziger, beslist geen straf als een dame in een leuk jurkje en op wankele hakjes me aan boord een glaasje jus kwam overhandigen, of liever nog een whisky. Dat was misschien mijn ‘Akbar al-Baker’-tijd. De wereld is gelukkig aan het veranderen en de IATA zou daarvoor oog moeten hebben, door geen seksisten als uithangbord te kiezen.