De mededingingsautoriteit wijst er terecht op dat de overdracht van de dertig jaar oude terminal weinig aan de bestaande krachtsverhoudingen op de Rotterdamse markt voor de overslag in de deepsea-containersector verandert. Daarop blijven immers dezelfde drie spelers actief: APM Terminals, onderdeel van Maersk, Rotterdam World Gateway (RWG) en Hutchison Ports, het moederbedrijf van ECT.

De laatste beschikt over twee grote terminals, Delta en Euromax, en vergroot met de overname zijn marktaandeel weliswaar behoorlijk, maar daar staat tegenover dat de andere twee nog fors kunnen uitbreiden. De plannen daarvoor zijn vergevorderd; het Havenbedrijf is bereid om de daarvoor benodigde nieuwe kades te gaan bouwen. RWG en APM Terminals kunnen daarmee hun marktaandeel weer uitbreiden.

Daar komt bij dat de slag om de gunst van de klant grotendeels met terminals in andere havens wordt gevoerd en maar beperkt binnen de haven. Mocht het Rotterdamse trio zich laten verleiden tot oligopolistisch gedrag om de tarieven op te schroeven, dan is de concurrentie uit Antwerpen en Hamburg er als de kippen bij om zich als alternatief op te werpen.

Van de drie terminaloperators is ECT bovendien het meest gevoelig voor prijsdruk van de rederijen, doordat het slechts een rederij als mede-aandeelhouder heeft, het Chinese Cosco. RWG heeft drie carriers als aandeelhouder, het Franse CMA CGM, het Koreaanse HMM en het Japanse Mitsui. Die zullen hun Rotterdamse ladingpakketten bij voorkeur door hun ‘eigen’ stuwadoor laten afhandelen. Dat geldt nog sterker voor APM Terminals, dat volledig in handen is van Maersk.

Voor de terminal zelf lijkt de deal intussen goed nieuws. Die moet dringend worden gemoderniseerd en in feite volledig worden vernieuwd. Hutchison Ports heeft, mede onder druk van de ondernemingsraad, laten weten bereid te zijn om te investeren in een volledige automatisering van het honderd hectare grote overslagcomplex. Het is maar de vraag of de huidige eigenaar Maersk, dat immers al over een nieuwe geautomatiseerde terminal beschikt, ook bereid is om de daarvoor benodigde honderden miljoenen op tafel te leggen.

De automatisering gaat wel ten koste van de werkgelegenheid; van de huidige 600 banen zullen er naar schatting 350 overblijven. De ondernemingsraad heeft namens het personeel echter al een sociaal vangnet afgedwongen dat zijn gelijke in Nederland niet kent. Zo heeft Hutchison ingestemd met een werkgelegenheidsgarantie tot 2025 en wie daarna toch nog zijn baan kwijtraakt, krijgt een ontslagvergoeding op basis van de afgeschafte kantonrechtersformule, maal factor twee.

Niettemin heeft de raad nog een groot aantal vragen waar ze antwoord op wil. Er is Hutchison veel aan gelegen om te voorkomen dat de raad een negatief advies over de voorgenomen overname uitbrengt, dus waarschijnlijk zit er nog wel wat in het vat. De komende maanden zal duidelijk worden of er voor de betrokken partijen een mooie Kerst in zit.