Niemand gelooft dat hij nog een ronde kan vechten en incasseren, laat staan de wedstrijd alsnog in zijn voordeel beslissen. Dus gooit zijn manager de handdoek in de ring.

Zo ongeveer staat het er voor met Jan Westerhoud, de ceo van ECT die nu opstapt. Westerhoud, de vechtersbaas, heeft de strijd verloren. Is zijn vertrek onverwachts? Nauwelijks. Afgelopen week hadden wij hem verwacht als debater tijdens het Havendebat Rotterdam 2014, om de degens te kruisen met zijn aartsvijand, het Havenbedrijf. Nog twee weken daarvoor had hij zijn enthousiasme voor dat debat laten blijken. Maar hij kwam niet. Officieel om medische redenen, maar we wisten wel beter. En man als Westerhoud komt desnoods op krukken. Niet kunnen komen opdagen als heel Rotterdam op je wacht zal hem tot op het bot pijn hebben gedaan. Maar waarschijnlijk mocht hij niet meer.

Wat laat Westerhoud achter? Een uiterst succesvol overslagbedrijf dat ondanks dubbele groeicijfers toch voor de grootste krimp uit zijn geschiedenis staat. Een schisma in de haven zo breed als de Nieuwe Waterweg. Een megaclaim die boven de haven zweeft zo hoog dat zelfs fantast Joep van den Nieuwenhuijzen hem niet had durven stellen.

Een monopolist die zijn positie wil verdedigen – en feitelijk was ECT dat in de containeroverslag in de haven – echt eigenlijk een onmogelijke strijd. Vroeg of laat komen er kapers op de kust die marktaandeel van je willen afknabbelen. Vaak worden ze geholpen door autoriteiten of regelgevers, niet zelden ook door de publieke opinie. De monopolist moet, hoeveel hij ook heeft bijgedragen aan de opbouw van het een of ander, toch eens een toontje lager zingen.

Toen Westerhoud in 2004 aantrad kreeg hij er al meteen mee te maken. ECT wilde met het toenmalige P&O Nedlloyd de nieuwe Euromax-terminal gaan uitbaten. Toen Maersk echter P&O Nedlloyd overnam wilde ECT alleen verder. Maersk zocht echter nieuwe overslagcapaciteit voor zijn groei. Het Havenbedrijf stelde een ruil voor tussen de terminalopties die Maersk had en de ECT-uitbreidingsopties. Maar Westerhoud zag dat niet zitten. Misschien was dat zijn eerste grote fout, en sindsdien ging het bergafwaarts. De nieuwe terminals op de Maasvlakte 2 werden deels toegewezen aan klanten van ECT zoals Maersk, en zullen tientallen procenten van de overslag van Westerhouds terminals gaan wegkapen.

Sympathie voor de moord en brand schreeuwende Westerhoud was er weinig. Minister Schultz strooide in 2012 vrolijk zout in de wonde: ‘Dan maakt ECT maar eens een tijdje verlies’. We vreesden voor het hart van Westerhoud. Hij sloeg terug met zijn claim van 1,2 miljard, die echter door de rechtbank van tafel werd geveegd. Heeft Westerhoud wel eens bedacht wat er zou gebeuren als de claim zou zijn toegewezen? Er zou in de hele Rijnmond geen vriend van ECT meer te vinden zijn geweest.

Afgelopen maand betoogde Westerhoud tegenover ons nog dat hij bovenal streed voor ‘zijn mensen’ op de kade. Honderden banen bij ECT staan op de tocht, en of ze emplooi vinden bij de nieuwe terminals staat nog maar te bezien. Zijn woede en frustratie – hij kon ze niet verbergen – waren oprecht. Productief was het al lang niet meer. ECT moet zich schikken in de nieuwe verhoudingen. En moet verder zonder een markante hoogste baas die, dat mogen we niet vergeten, met zijn passie ECT verder deed uitgroeien tot een leidend containeroverslagbedrijf in Europa.

Mike Ackermans is oud-hoofdredacteur van Nieuwsblad Transport en modereerde het Havendebat Rotterdam.