Maar met een quotum kom je van die mannencultuur niet af. De derde vrouw in het zeskoppige bestuur krijgt de kans niet haar kwaliteiten te tonen; ze is een excuustruus die wordt opgescheept met een ‘softe’ portefeuille en er snoeihard op wordt afgerekend als ze ook eens een steekje laat vallen. De man is de jager, de strateeg, de vrouw een verzamelaar van besjes en knollen.

Veel vrouwen laten zich in die rol drukken. Bij heel wat familie­bedrijven doet zich vroeger of later het opvolgingsvraagstuk voor. Het komt bijna nooit voor dat zich een opvolgster aandient. Ze willen kennelijk niet, zult u zeggen, en dat is vaak maar al te waar. Met competentie heeft het niets te maken. Wel met de weerstand van mannen die voortaan een vrouw boven zich moeten dulden. Soms ook met tegenwerking van ondergeschikten die uit naijver bij het koffieapparaat lelijke verhaaltjes over de nieuwelinge aan de top weten te vertellen.

Een feminist ben ik eigenlijk niet; ik noem me liever humanist. Het humanisme veronderstelt de emancipatie van de gehele mensheid. We moeten ons aan door en door verkalkte rol­modellen ontworstelen. Dat zal menigeen als zweverig voorkomen; het is het niet. Als we hierin slagen, neemt de gezamenlijke welvaart in de wereld met naar schatting de helft toe. De armoede zal minder worden en de vervuiling afnemen.

Bereiken we dit doel door te decreteren dat voortaan de helft van de raden van bestuur van ondernemingen door mannen en de andere helft door vrouwen wordt gevormd? Ik geloof er niets van. Ik kan me wel verplaatsen in staalquota, in visquota en dat soort dingen. Daarmee voorkom je overproductie van staal en verwoesting van het mariene leven. Met een vrouwenquotum beledig je vrouwen, en mannen evengoed. Want welke gepasseerde competente man zal, bij die verdomde kantoor­dorpspomp, zich eens niet laten ontvallen dat zijn carrièreplanning naar de vaantjes is, omdat voor de aanvulling van het bestuur een vrouw nodig was?