Prima weekend om een column te mogen schrijven. Paasontbijt achter de kiezen en dan typen. Mede omdat er de afgelopen weken veel is gebeurd, is er genoeg om inspiratie uit te putten. De gaskraan gaat dicht, de CV-ketel eruit en de Nieuwe Waterweg wordt verdiept. Ook komt een dezer weken Havenbedrijf Rotterdam naar buiten met een nieuwe studie van het Wuppertal-instituut over het transitiepad voor haven en industrie.
De keuzes worden de komende jaren echt spannend. Eerst konden we ons als maatschappij nog verschuilen achter theoretische modellen en toekomstbeelden. Binnenkort moeten, soms pijnlijke, keuzes gemaakt gaan worden. En die gaan verder dan alleen een lelijke airco-unit naast het huis voor de hybride warmtepomp van zesduizend euro per woning. Ik snap dat de installatiebranche groot voorstander is van de maatregel, maar met wat gereken op de achterkant van een servetje bij het paasontbijt kreeg ik het niet rond. Volgens de rekenvoorbeelden bespaart een hybridepomp een huishouden 1000 kilo CO2- uitstoot. Op Eerste Paasdag kostte een ton CO2-uitstoot in de vrije handel 14 euro en 5 cent. Een econoom vraagt zich dan de macro-efficiëntie van de maatregel af.
Maar goed, terug naar havens en transport. Ook daar veel aandacht voor energietransitie en klimaatadaptatie. Voor een klant kijken wij naar de positionering van achterlanddistributie in een circulaire economie. Nu nogal een lineair proces: je haalt bijvoorbeeld laptops uit China (misschien wel per trein over de Nieuwe Zijderoute…), doet er iets mee in een dc, en dan breng je ze naar een klant ergens verder in Europa. Maar als je ketens wil creëren waarin deze laptop steeds meer gere- & upcycled wordt is efficiënte (retour)logistiek een van de belangrijkste voorwaarden om überhaupt stappen te kunnen zetten in de goede richting.
Toekomstmuziek, maar wel steeds meer verankerd in nationaal en Europees beleid. En dat raakt aan twee belangrijke zaken. Op wat voor termijn gaan deze veranderingen zich afspelen en wie bepaalt het tempo van de veranderingen? Wie, in bijvoorbeeld deze krant, het gesteggel tussen maritieme sector, IMO en individuele landen volgt over het reduceren van de CO2-uitstoot van de scheepvaartsector, ziet deze twee zaken naar voren komen.
Het nieuwe energiescenario van Shell, Sky (lezenswaardig!) voorziet in een wereld in 2070 die klimaatneutraal is. Ambitieus, technologie moet zich veel sneller ontwikkelen dan nu en alle neuzen moeten dezelfde kant op om het mogelijk te maken. De twee assen waarlangs de scenario’s zijn uitgelegd zijn dan ook Strength of Leadership en Mechanisms to share common interests.
Maar stel dat ook maar een kwart van de voorspellingen in dit scenario uitkomt. Hoe moeten investeringsbeslissingen in bijvoorbeeld transportinfrastructuur de komende jaren genomen worden? Wordt een uitgediepte vaarweg of een vandaag gebouwde windmolen op afzienbare termijn dan ook een stranded asset? De antwoorden lijken er nog niet te zijn maar dat is ook wat de komende jaren zo interessant gaat maken!
