‘Foutje, Melanie’, zei Haro. Hij gooide z’n racket op de tennistas, nam naast haar plaats op het bankje en wiste het zweet van zijn voorhoofd.

‘Begin jij nou ook?’ zei ze. ‘Dat moet ik al dagenlang horen. Op het ministerie, van Mark, van de Kamer en uit de krant. En nu dus van m’n eigen vriendje.’