De vraag is in veel sectoren, net als in transport en logistiek, hoe het gesteld is met de pricing power van bedrijven. Indien zij in een stagnerende markt hun prijzen kunnen verhogen (en ze dat bovendien de afgelopen jaren al gedaan hebben), is er geen probleem en kunnen de werknemers zonder probleem gecompenseerd worden.

Als de werknemers zelf beschikken over voldoende pricing power (‘Loonsverhoging, anders ga ik naar een ander’), dan zijn bedrijven gedwongen om hierin mee te gaan. Zonder werknemers immers geen omzet of marge. Maar is er sprake van overcapaciteit en willen werkgevers eigenlijk snijden in de loonkosten omdat er te veel mensen op de payroll staan in het licht van de huidige markt (misschien zijn ze een tijdje terug nog aangenomen voor torenhoge salarissen), dan gaan ze er niet uitkomen aan de onderhandelingstafel.

De gesprekken aan die cao-tafels zijn misschien daarom in veel gevallen vrij moeizaam op het moment. Waar in het begin van dit jaar en vorig jaar nog gestrooid werd met loonsverhogingen van 10 tot 15% bij nieuw afgesloten cao’s, zie je nu dat werkgevers eigenlijk niet verder willen gaan dan 6% en de logistieke bedrijven zelfs maximaal 3%. De werknemers op hun beurt accepteren dat niet. Cao’s die eind dit jaar aflopen, hebben immers vaak geen rekening gehouden met de torenhoge inflatie van de afgelopen twee jaar. In diverse sectoren is de eis minimaal 15%. Zo ook bij de vakbonden in de logistieke sector. Mensen die vallen onder de cao Beroepsgoederenvervoer kregen er begin dit jaar 7,5% bij en willen nu nog eens 10%.

Hoewel er de afgelopen jaren goed geld is verdiend in de logistiek, is het begrijpelijk dat die looneis niet zomaar wordt ingewilligd. Prijzen in de logistiek zijn al kwartalen op rij aan het dalen, de economie stagneert en de eerste rode cijfers worden alweer geschreven. Toch moeten de werkgevers wel met een fors beter bod komen dan nu het geval is. Dagelijkse kosten van werknemers lopen immers voor de baten uit, compensatie voor inflatie volgt altijd achteraf. Dat vergeten werkgevers weleens en zij vinden eigenlijk dat een cao-verhoging in lijn moet liggen met de verwachte rendementen in de toekomst. Misschien omdat succesvolle ondernemers vooral vooruit kijken, maar dat is nu even niet in het belang van de werknemer.

De komende maanden gaan we zien welke werkgevers op lange termijn willen investeren in goed personeel dat hen trouw blijft. Want wie nu alweer met een sombere bril alleen naar het nieuwe jaar kijkt en vergeet dat er de afgelopen twee jaar recordwinsten zijn gedraaid, geeft daarmee een verkeerd signaal af aan zijn mensen. Immers: dan is het altijd wel crisis óf dreigt er een crisis. Een werkgever die nooit licht aan de horizon ziet, moet niet verbaasd zijn als personeel daar op een gegeven moment geen zin meer in heeft en verdwijnt.