Wie bij deze hooggestemde woorden meteen het ‘Alle Menschen werden Brüder’ wil aanheffen, heeft er weinig van begrepen. Deze hymne schetst een wel heel idyllisch beeld van de mensheid. De Unie is eerder de geschiedenis van kleine stapjes voorwaarts, van praktische vooruitgang, in het besef dat grote sprongen zelden tot blijvende verbetering leiden.

Zo’n stapje was de introductie van de ecocombi in Nederland en sinds kort ook België, hoe onbenullig men die in het licht van de wereldhistorie ook kan vinden. Tegenwoordig kan men vier keer per week een ecocombi van recycleringsbedrijf Siba met oude autobanden zien rijden tussen Kortrijk en Uden.

‘Wow’, zullen sommigen cynisch zeggen, ‘dat mag wel in de krant.’ Ze miskennen de historische context. Tot voor kort waren combinaties met een lengte van 25,25 meter verboden in de meeste lidstaten van de Unie, met uitzondering van landen als Zweden en Finland, waar ze allang waren toegestaan.

Dat er nu daadwerkelijk grensoverschrijdende transporten mee worden uitgevoerd, is een grote verworvenheid. De Nederlandse, Belgische en trouwens ook Duitse proeven hebben aangetoond dat zulke lange combinaties de transportefficiency met een derde vergroten, het milieu ten goede komen en in het normale verkeer geen enkel veiligheidsrisico meebrengen. Het was een reden voor de vorige Eurocommissaris voor Transport, de Est Siim Kallas, om de Benelux permissie te geven ecocombi’s in het bilaterale verkeer tussen deze drie landen ruim baan te geven.

Het lijdt nauwelijks twijfel dat lange en zwaardere vrachtautocombinaties in Europa, waar dit technisch en verkeerskundig mogelijk is, ook in andere lidstaten op de weg komen, omdat ze eenvoudigweg transportkilometers en schaarse chauffeurs uitsparen en en passant bijdragen aan de milieudoelstellingen. Heel veel helpt het ons misschien niet om de doelen van ‘Kyoto’ en ‘Parijs’ te halen, maar het vrachtvervoer over de weg als zodanig veroorzaakt op zich ook niet heel veel van de milieuverontreiniging, in de vorm van CO2-uitstoot, waarmee de mensheid kampt in de strijd om haar voortbestaan.

EU-cynici zullen erop wijzen dat die hele Europese Unie in wereldverband steeds minder voorstelt. Ze wijzen op de economische grootmacht China, het modern-tsaristische Rusland, de aanhoudende godsdienstige en tribale ruzies in het Midden-Oosten, de onzekerheid over de koers van de Verenigde Staten, de demografische tijdbom Afrika. Allemaal waar: de rol van Europa op het grote wereldtoneel lijkt steeds meer op die van een figurant, die nu en dan uit de coulissen mag komen, zolang hij z’n mond maar houdt.

Toch heeft de Unie een onmiskenbare invloed. Ze kan monopolisten miljardenboetes opleggen, rederijen verplichten ‘scrubbers’ in hun schepen te installeren om de roetuitstoot van hun schepen te verminderen, de invoer van in ‘sweatshops’ geproduceerde artikelen verbieden, de invoer van tropisch fruit aan regels onderwerpen. En dat doet zij ook. Dag in dag uit worden sommige activiteiten verboden en andere toegestaan. De eerste ecocombi die ergens tussen Nederland en Vlaanderen de grens oversteekt, is daar een, zij het op zich miniem, voorbeeld van.